გუშინ საღამოს

გუშინ საღამოს ლექსი დავწერე..

შენზე ვფიქრობდი სულით იმ წუთას,

კარი გავუღე, გულში ჩავიკარ,

გზით დაბრუნებულ, დაკარგულ მუზას..



გუშინ საღამოს ლექსი დავწერე,

ისევ ვფიქრობდი, ისევ ვნატრობდი,

არ დაბრუნდება ნეტავ ის ყრმობა?

სიშლეგით ჩადენილ ქცევათა წყობა?



გუშინ საღამოს ლექსი დავწერე..

ისევ ვფეთქავდი, ისევ ვტიროდი,

გუშინ საღამოს ლექსი დავწერე,

სადღაც, სხვა დროში მენატრებოდი..



ე.ფანგანი 17.11.2011 თბილისი

სულის მუსიკა

მესმის მუსიკა, შორიდან მესმის..
ნოტები სცდება ჩემს წარმოსახვებს,
ფიქრებს მიფანტავს და ანთებს სანთლებს
შემოღამების ჩუმი სავანე.
დაბნელდა ისევ, ქარი ქრის ისევ,
გათეთრდა მთვარე, აცივდა კიდეც,
გამოტიტვლებულ, გაყინულ ხეებს
შემოხვევიათ დუმილის კლიტე..
მუსიკა მესმის, შორი გზით მოდის,
გადმოიარა ყველა საზღვრები,
არ შეუშინდა არც რამე ყინვებს,
გადაუმტვრია ჯებირი ხიდებს..
ზამთარში იცის ,გამიგონია,
სევდა-კაეშნის პოლფონია,
ყველა აკორდი გარითმულია,
სამყარო სმენით გარინდულია,
ყინვის დედოფლის ფაფუკი თმების
შევერცხლისფრებაც გამიგონია...
... და მეც ხომ ვუსმენ სულის მუსიკას,
შორიდან მოსულს, გზაში გაყინულს,
თუმც აგიზგიზებს მაინც ის ჩემს გულს,
ცეკვის ჩააბამს ჰანგებით ფერხულს.
არ ვუშინდები მტაცებელ ზამთარს,
სანამ მუსიკა ჩემი ხვედრია,
დამშაქრავს ისე, როგორც ტკბილ ბადაგს..
სანამ ეს ლექსი დამიწერია..
20.12.2011

სვანი

თეთრის სიყვარული მთას შეჰყვარებოდა,

ცის სიყვარული კლდეს შეჰყვარებოდა,

სიმაღლის სიყვარული სულს შეჰყვარებოდა,

სიცოცხლის სიყვარული სვანს შეჰყვარებოდა..



ზეცად აწვდენილი, მთა-გორას აჭედილი,

ნისლში გახვეული , ეს ის სვანეთია..

ჩემს სულს შემოჭრილი, გულში ჩატყორცნილი,

ველად გადაჭრილი, სისხლით ნავლებია...



აქ ხომ კლდის წვერით ნათდება ზეცა,

აქ ხომ მზეს მთვარე უსწორებს ზეწარს,

ჰორიზონტს ჩანან კოშკები წყებად,

ზღაპარს გვიამბობს ენგური ლექსად..



მე ვარ ამაყი და თითქოს მთვრალი,

ამ სიდიადის შემყურე სვანი..

ზეციდან ისმის ანგელოზთ ქნარი,

დღეგრძელი იყოს სვანების გვარი...



ე.ფანგანი 26.11.2011. თბილისი

* * *

შენს სიყვარულში გავლენ დღეები,

ზამთარიც მოვა და მეც ვბერდები..

თითქოს იდუმალ გრძნობების სიომ

გადაიქროლა ყველა ბაღები.


მიყვარდი ძლიერ, ეხლაც მიყვარხარ

და მეყვარები ,ალბათ, მარად ჟამს,

თუმცა ქრებიან ის იალქნები

მაძახებინებს,რაც კი "მარაბდას"!


დროს ეს ჩვევია, ულმობელია,

ყიჟინით თელავს ყველაფერს, ყველას..

ვერც რამ გრძნობები, ვერც სალბუნები

აღუდგებიან ვერასდროს, ვერა..


მიყვარდი ძლიერ, ეხლაც მიყვარხარ

და მეყვარები კიდევ ათას წელს,

მაგრამ მე მაინც დავიკარგები,

ცაში გავყვები ღრუბელთ სავარძლებს..



  ე.ფანგანი    15.11.2011  თბილისი